Z wiadomych względów mamy ostatnio aż nadto wolnego czasu, więc zamówiłem sobie w Klinice Języka książki. Przyszły bardzo szybko, mimo obecnej sytuacji.

Jako pierwszą do czytania wziąłem właśnie tę książkę. Dlaczego? Tak mi się wydaje, że forma baśni powoli wyczerpuje się, bo dotarły one do czasów nieomal współczesnych i z racji tej musiałyby zahaczać o ludzi żyjących lub ich potomków, co podejrzewam wiązałoby się z pewnymi niedogodnościami. Dlatego trzeci tom Socjalizmu i śmierci zostawiłem sobie na deser.

Trudno mi oceniać książkę tak jak ktoś z ulicy, ponieważ od kilku lat jestem dość regularnym czytelnikiem książek Kliniki Języka i obserwatorem spraw związanych z tym wydawnictwem, więc tego co przeczytałem nie da się wyrzucić z pamięci.

Przejdźmy do książki, której recenzję zapowiedziałem w tytule. Czyta się ją lekko i często natrafia się na  tematy, które znane mi są z racji, którą podałem wyżej. Zawsze podnosi to człowieka na duchu, że coś w mózgownicy utkwiło i jest identyfikowane, czasem z podobnym trudem, jak twarz dawno niewidzianej osoby. Nasz bohater, czyli Zbigniew Nienacki przeżywa w książce przygody w Polsce, później w Londynie, Paryżu…

Kto chce bardziej zapoznać się z książką to niech zajrzy tu, gdzie podano linki do kilku rozdziałów zamieszczonych w postaci audiobooka.

http://argut.szkolanawigatorow.pl/od-uwielbienia-do-donoszenia-recenzja-nieczytanej-ksiazki

Po przygodach Zbigniewa Nienackiego w Polsce i w Londynie nasunęła mi się refleksja, że przyjęta przez autora konwencja spotkań twórcy Skiroławek z innymi pisarzami jest niezbyt nośna, bo ile można nabijać się ze Zbigniewa Nienackiego, jak z tzw. ofiary klasowej, ale mimo tych wątpliwości czytałem dalej i razem z bohaterem przeniosłem się do Paryża. Początkowo nic nie wytrącało mnie z owego odczucia, ale kiedy zauważyłem znane mi wątki doszedłem do wniosku, że to nie Zbigniew Nienacki jest bohaterem tej książki, a raczej wszystkie sprawy związane z funkcjami, które świat kultury ma pełnić, a ich objaśnianie ułatwia nieogarnięcie głównego bohatera.

To była pierwsza niespodzianka przygotowana przez autora, a ponieważ zdarzyło się to w połowie książki stąd owa połowiczność recenzji. Czytam dalej i okaże się, czy autor nie wykona następnego zwrotu i czy uda mi się go wyłowić, oczywiście chodzi o zwrot, a nie autora.

Całościowej recenzji nie będzie, bo nie chcę odbierać chleba autorowi i wydawcy.

 

---

tagi: radoryski książka recenzja 

	tadman
	8 kwietnia 2020 11:34

9     1111    6 zaloguj sie by polubić